1927 yılında New York’ta dünyaya gelen Diana Baumrind, anne-baba tutumları üzerine çalışmalar yapmıştır. Bu çalışmalar ebeveynlerin çocuk yetiştirmelerine temel olabilecek teoriler içermektedir. Anne, baba ve çocuk arasındaki iletişim ve etkileşim üzerinde duran Baumrind kuramını dört başlık altında toplamıştır. Bunlar:
1) Kontrol: Anne ve babanın çocuklarına koydukları kurallar ve bu kurallara onların bu kurallara ne ölçüde uymak durumunda olduklarını gösterir.
2) İletişimde Açıklık: Ebeveynler ve çocukların ortak kararlar alabilmesi, çocukların fikirlerine önem verilmesi ve istenmeyen davranışların neden belirtilerek anlatılabilmesini gösterir.
3) Olgunluk Beklentisi: Ebeveynlerin, çocuklarının her türlü gelişim alanında başarılı olmaları için onları ne kadar özendirdiklerini gösterir.
4) Bakım – Destek: Ebeveynlerin çocuklarına karşı olan davranışlarında ne kadar fedakâr, içten olduklarını gösterir.
Baumrind ayrıca bu başlıklarla bağlantılı olarak anne-baba tutumlarına ilişkin üç başlıktan daha bahsetmiştir:
a) Otoriter anne – baba tutumu: Ülkemizdeki birçok ailede gözlenen bir tutumdur. Bu tarz ebeveynlerin çocuklarıyla olan karşılıklı iletişimleri zayıftır. Var olan iletişim de disiplin üzerine kurulmuştur. Kurallar büyük bir önem taşımaktadır. Çocuklar uymak zorunda oldukları bu kuralların baskısı sebebiyle içine dönük bir kişilik sergiler. Koyulan kuralların mecburiyetiyle kendi kararlarını alamayan çocuklar kendilerine güvensiz, ürkek bir yaratılışa sahiptir. Aşırı disiplinin bunların tam tersi etki yaptığı, çocukların başkaldıran, her şeye karşı çıkan karakterde olduğu da gözlemlenmiştir.
b) Demokratik anne – baba tutumu: İdeal olan tutumdur. Çocuklar kendi kişilikleriyle kabul edilmektedir. Ebeveynler çocuklarına birer rehber olur, onların kendi seçimlerini yapmaları sağlanır. Aile için ortak kararlar alınmaktadır. Böylelikle çocuklar daha kolay karar alabilen, birine bağımlı olmadan yaşayabilen, fikir üretebilen, sorumluluk alabilen bir kişiliğe sahip olmaktadır. Çünkü alınan kararlarda onların düşünceleri de etkilidir, ebeveynler istek, kural ve beklentilerin nedenlerini açıklamaktadırlar.
c) İzin verici anne – baba tutumu: Bu tarz ebeveynler iletişim konusunda çocuklarıyla yakın ilişki kurmaktadır fakat onlara tanıdıkları aşırı özgürlük kontrolü elden kaçırmalarına sebep olur. Çocuklar her türlü konuda serbest bir şekilde karar almaktadır. Ebeveynlerin takındığı bu sınırsız hoşgörü ihmalsizliğe ve hatta ebeveyn ve çocuk arasındaki oluşması gereken saygının yitirilmesine sebep olabilmektedir.
