Bebekler, daha anne karnındayken anne ile iletişime başlarlar. Anne sıkıntılı bir hamilelik dönemi yaşamışsa bu bebekte kendini gösterebilir. Hamilelik döneminin bebek üzerindeki etkileri çok sayıda bilimsel araştırma ile belirlenmiştir. O zaman sağlıklı bir anne – çocuk ilişkisi kurmak için anne karnından başlamalıyız.
Bebeğimizle anne karnındayken konuşmalı, ona her günümüzü anlatmalı, onun neler yapacağını, dünyanın nasıl olduğunu bildirmeliyiz. Çocuğumuza, doğduktan sonra özellikle 1 yaşına kadar çok daha yakın olmalıyız. Emzirirken çıplak olmalıyız. Ona her şeyi anlatmaya devam etmeliyiz. O bize cevap veremez belki söylediklerimizi anlamaz. Ancak ısrarla onunla iletişim kurmaya çalışmanız, çocuğunuzun daha erken konuşmasına, daha sosyal olmasına, bilişsel olarak daha çabuk gelişmesine neden olur. Çocuğunuz 3 yaşına geldiğinde artık bir çok şeyi anlayabiliyor. Sizinle konuşuyor onun, isteklerini anlıyorsunuz. Artık işler daha da zorlaştı çünkü. 3 yaş civarındaki çocuklar her istedikleri olsun ister ve bu yaşta çok agresif olurlar. Bu nedenle çocuğunuzla asla mücadeleye girmeyin. Çünkü her zaman onlar kazanır (kim evladının saatlerce ağlamasına dayanabilir ki). Mücadele etmek yerine onunla konuşun. Ne kadar çok üzüldüğünü anladığınızı ona söyleyin. O sizin saçınızı çekerken, siz ona sarılın, sabırlı olun, çünkü çocuğunuz, sizin sabrınızı test ediyor. Sabırsızlık gösterirseniz, sabırsız bir çocuk yetiştirmiş olursunuz. Tüm bu sürece rağmen onun yapılması mümkün olmayan isteklerini yapmayın. Burada karşımıza çıkan sonuç şu: Ona sarıl, anladığını anlat, çok üzüldüğünü gördüğünü söyle, ama isteğini yapmanın mümkün olmadığını söyle, konuyu dağıt, ilgisini başka yöne çek. Elbette bu bağırmaktan çok daha zor ama dünyanın en zor mesleği anneliktir.
Çocuğumuz büyüyor neredeyse 6 yaşına geldi. Bu dönemde tatlı bir disiplin uygulamamız gerekiyor. Kurallarımız var. Bu kurallar somut bir şekilde belirlenmiş olmalı… Ceza kullanmıyoruz. Ceza yerine kısıtlama yapıyoruz. Mesela bilgisayar oynamasını yasaklıyoruz. Ödevini yaparsan çikolata verebilirim gibi ödül veriyoruz. Gereksiz ödül asla vermiyoruz. Küçük başarıları abartmıyoruz. Çocuğumuzu asla kıyaslamıyoruz. Başarılarını mutlaka ödüllendiriyoruz. Çocuğumuz 12 yaşına geldiğinde artık isyan evresi başlıyor demektir. İsyan evresinde yani çocukların ergenliğe girdiği dönemde ilgi çekmek, bireysel davranmak, karşı gelmek en çok yaptıkları şeydir. Bu dönemde yapıcı olmak gerekmektedir. Asla duygu sömürüsü yapmayın, otoriter olmak yerine arkadaş olmayı seçin, izin veren ancak takip eden bir anne olun. Arkadaşlarını, takıldığı yerleri, neler yaptığını muhakkak öğrenin. Tüm öğrenim hayatı boyunca, çocuğunuzun okulu ile sıkı ilişkiler geliştirin.
Sonuç itibariyle “Annelik” gerçekten çok zor! Zoru başarmanın verdiği mutluluk da başka hiçbir şeyle kıyaslanamaz. Ya zoru seçeceksiniz. Çok yorulup mutlu olacaksınız. Ya da psikolojik sorunları olan, aşırı titiz, cimri yahut korkak ya da asosyal bir birey yetiştirmiş olacaksınız seçim sizin…
sağlıklı anne çocuk ilişkisi için öncelikle sizin anne onun da çocuk olduğunuzu unutmaması gerekir bence. iki taraf da farklı bireyler olduğunu kabul etmeli tabii ama birbirlerine karşı da sınırları olduğunu unutmamalılar